"Maar door de gemeente werd voortdurend tot God voor hem gebeden" (Hand. 12:5)
Het gezamenlijk gebed.
Het gebed dat God in het bijzonder wil verhoren is het gezamenlijk gebed.
Er is kracht in het gebed va één persoon en het gebed van individuele mensen heeft grote dingen tot stand gebracht, maar er is nog veel meer kracht in eenparig gebed.
"Verder zeg Ik u dat, als twee van u op de aarde iets, wat dan ook, eenstemmig (eenparig) verlangen, het hun ten deel zal vallen van Mijn Vader, Die in de hemelen is. Want waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden". Matth. 18:19-20.
God verheugd zich in de eensgezindheid van zijn kinderen, Hij zal alles doen om die eenheid te bevorderen en daarom beloont Hij eenparig gebed in het bijzonder.
Er staat in deze tekst niet ..zal het gedaan worden door mijn Vader...
Er staat: Als twee van u op de aarde eenstemmig iets vragen, dan zal het hun ten deel vallen van mijn Vader die in de hemelen is.
Tenslotte het vierde punt:
'Voor Hem'.
Het gebed was een gericht gebed, voor een bepaalde persoon en dat is het soort gebed dat God verhoort: gericht gebed.
Veel van onze gebeden zijn vaag en algemeen. Hoe mooi ze ook zijn, maar ze vragen niet iets gerichts en krijgen ook geen gericht, specifiek antwoord.
Als je tot God bidt, heb dan een gericht, helder idee voor ogen wat je specifiek ontvangen wilt.
Wanneer je aan de andere voorwaarden van het zegevierende gebed voldoet, dan zul je deze specifieke zaak waarom je vroeg, ontvangen. Gods antwoord zal net zo duidelijk zijn als je gebed.
We moeten ons er van bewust zijn dat, als we ook maar iets met onze gebeden willen bereiken, we in al ons bidden afhankelijk zijn van de Heilige Geest.
Het is de Heilige Geest die ons in staat stelt echt 'tot God' te bidden.
Hij leidt ons in de tegenwoordigheid van God en maakt God levend voor ons.
De Heilige Geest geeft ons vurigheid in ons gebed dat zegeviert bij God.
Het is de Heilige Geest die ons één maakt zodat we werkelijk kracht van gebedseenheid kunnen kennen.
Het is ook de Heilige Geest die ons de specifieke dingen aanwijst waarvoor we moeten bidden.
Samengevat:
Het gebed dat God verhoort is het gebed dat is gericht tot God de Vader, dat zich baseert op het verzoenend bloed van God de Zoon en dat plaatsvindt onder de leiding van God de Heilige Geest.
zaterdag 16 april 2011
Bidden en ontvangen. (3)
"Maar door de gemeente werd voortdurend tot God voor hem gebeden" (Hand. 12:5)
Laten we kijken naar het volgende aspect van het geheim van zegevierend gebed.
In Hand. 12:5 lezen we: 'voortdurend'.
In een andere vertaling staat:
"Door de gemeente werd ernstig, vurig of vol vuur voor hem tot God gebeden."
Het Griekse woord is 'ektinos', en dat betekent: 'uitgestrekt'.
Het laat zien hoe de ziel zich intens en met grote ernst uitstrekt tot God.
Denk aan de wedstrijdschaatser die klaar staat voor de start.
Tot het uiterste geconcentreerd en gespannen wacht hij op het startschot. Als het schot klinkt sprint hij weg, elke spier en zenuw uitgestrekt naar de finish. Soms kun je de aderen op hun voorhoofd zien uitpuilen, want elke schaatser wil zich tot het uiterste inzetten om te winnen.
Dit is het beeld van het hart dat zich in grote ernst uitstrekt naar God.
Hetzelfde woord wordt gebruikt in Lucas 22:44
"En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed die op de aarde neervielen."
De gedachte is dat de ziel zich in een diep verlangen naar God uitstrekte.
Waarschijnlijk is de meeste juiste vertaling: 'intensief'.
Dus 'de gemeente bad intensief voor hem.'
Zulk intensief en ernstig bidden werkt iets uit bij God, wordt door Hem verhoord.
We vinden deze gedachte telkens terug in de bijbel.
Bijv. Jer. 29:13-14, waar staat:
"U zult Mij zoeken en vinden, wanneer u naar Mij zult vragen met heel uw hart. Ik zal door u gevonden worden".
Hier zien we waarom zoveel van onze gebeden niet door God verhoort worden.
Ons hart is er zo weinig in, ons verlangen is zo weinig intens.
Er is dus geen reden voor God om er ook maar enige aandacht aan te schenken.
Als we een standaard gebed bidden, uit gewoonte, zonder er bij na te denken, dag aan dag hetzelfde gebed, met nauwelijks een gedachte aan wat we bidden, dan is dat godslasterlijk.
Zo'n gebed gebruikt Gods naam ijdel en heeft geen kracht bij God. Het is verknoeien van tijd.
Als we met kracht willen bidden, dan moeten we bidden met grote ernst en met heel onze ziel.
Rom. 15:30 "En ik roep u ertoe op, broeders, door onze Here Jezus Christus en door de liefde van de Geest, om samen met mij te strijden in de gebeden tot God voor mij.'
Het idee van worstelen of vechten in gebed is niet bedoeld alsof het een worstelen met God is opdat Hij zo onze gebeden zal beantwoorden.
Nee, onze worsteling is 'tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten. Tegen de duivel en al zijn machtige strijdkrachten' (Ef. 6:12)
Er is geen enkel moment waarop de duivel ons meer weerstaat dan wanneer we bidden. Soms lijkt het bij ons bidden alsof alle machten van de hel tussen ons en God in komen te staan. Wat moeten we dan doen? Opgeven? Nee!
Vecht door de aanval heen op je knieën, worstel in je gebed met God en overwin.
Col. 4:12-13 "Epafras groet u , die er een van u is, een dienstknecht van Christus, die altijd voor u strijdt in de gebeden (hetzelfde woord als in Rom. 15:30), opdat u, volmaakt en volkomen, vaststaat in heel de wil van God. Want ik betuig van hem, dat hij een grote ijver heeft voor u."
'Grote ijver' kan ook worden vertaald met 'veel moeite' of 'veel werk'.
Het is 'pijnlijke arbeid'. Zwoegen, worstelen in je gebed, je hart er in leggen, het vraagt veel van ons.
Hoe komen we tot zo'n intieme vurigheid in ons gebed?
"En evenzo komt ook de Geest onze zwakheden te hulp; want wij weten niet, wat wij bidden zullen zoals het hoort. De Geest Zelf echter pleit (bidt) voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen. En Hij, Die de harten doorzoekt, weet wat het denken, (de bedoeling, de mening) van de Geest is, omdat Hij naar de wil van God voor de heiligen pleit (bidt)". Rom. 8:26,27
Dit is de juiste manier.
Zie op naar de Geest.
De ernst en vurigheid die indruk maakt op God is niet de vurigheid die je zelf kunt opwerken, het is de vurigheid die de Heilige Geest in ons hart legt.
Wat moeten we doen als we bidden zonder vuur?
Stil zijn en opzien naar God om ons zijn Heilige Geest te sturen, zoals Hij beloofd heeft, om ons hart op te wekken tot het gebed en een echte vurigheid in ons hart te geven voor dat gebed. 'En Hij zal zijn Geest sturen, en u zult bidden met grote vurigheid', heel waarschijnlijk met verzuchtingen die niet uitgesproken kunnen worden.
Dat is de manier waarop we moeten bidden als we in ons gebed willen ontvangen waar we om vragen.
Bidt met een diepe vurigheid die alleen door de Heilige Geest geïnspireerd is.
Laten we kijken naar het volgende aspect van het geheim van zegevierend gebed.
In Hand. 12:5 lezen we: 'voortdurend'.
In een andere vertaling staat:
"Door de gemeente werd ernstig, vurig of vol vuur voor hem tot God gebeden."
Het Griekse woord is 'ektinos', en dat betekent: 'uitgestrekt'.
Het laat zien hoe de ziel zich intens en met grote ernst uitstrekt tot God.
Denk aan de wedstrijdschaatser die klaar staat voor de start.
Tot het uiterste geconcentreerd en gespannen wacht hij op het startschot. Als het schot klinkt sprint hij weg, elke spier en zenuw uitgestrekt naar de finish. Soms kun je de aderen op hun voorhoofd zien uitpuilen, want elke schaatser wil zich tot het uiterste inzetten om te winnen.
Dit is het beeld van het hart dat zich in grote ernst uitstrekt naar God.
Hetzelfde woord wordt gebruikt in Lucas 22:44
"En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed die op de aarde neervielen."
De gedachte is dat de ziel zich in een diep verlangen naar God uitstrekte.
Waarschijnlijk is de meeste juiste vertaling: 'intensief'.
Dus 'de gemeente bad intensief voor hem.'
Zulk intensief en ernstig bidden werkt iets uit bij God, wordt door Hem verhoord.
We vinden deze gedachte telkens terug in de bijbel.
Bijv. Jer. 29:13-14, waar staat:
"U zult Mij zoeken en vinden, wanneer u naar Mij zult vragen met heel uw hart. Ik zal door u gevonden worden".
Hier zien we waarom zoveel van onze gebeden niet door God verhoort worden.
Ons hart is er zo weinig in, ons verlangen is zo weinig intens.
Er is dus geen reden voor God om er ook maar enige aandacht aan te schenken.
Als we een standaard gebed bidden, uit gewoonte, zonder er bij na te denken, dag aan dag hetzelfde gebed, met nauwelijks een gedachte aan wat we bidden, dan is dat godslasterlijk.
Zo'n gebed gebruikt Gods naam ijdel en heeft geen kracht bij God. Het is verknoeien van tijd.
Als we met kracht willen bidden, dan moeten we bidden met grote ernst en met heel onze ziel.
Rom. 15:30 "En ik roep u ertoe op, broeders, door onze Here Jezus Christus en door de liefde van de Geest, om samen met mij te strijden in de gebeden tot God voor mij.'
Het idee van worstelen of vechten in gebed is niet bedoeld alsof het een worstelen met God is opdat Hij zo onze gebeden zal beantwoorden.
Nee, onze worsteling is 'tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten. Tegen de duivel en al zijn machtige strijdkrachten' (Ef. 6:12)
Er is geen enkel moment waarop de duivel ons meer weerstaat dan wanneer we bidden. Soms lijkt het bij ons bidden alsof alle machten van de hel tussen ons en God in komen te staan. Wat moeten we dan doen? Opgeven? Nee!
Vecht door de aanval heen op je knieën, worstel in je gebed met God en overwin.
Col. 4:12-13 "Epafras groet u , die er een van u is, een dienstknecht van Christus, die altijd voor u strijdt in de gebeden (hetzelfde woord als in Rom. 15:30), opdat u, volmaakt en volkomen, vaststaat in heel de wil van God. Want ik betuig van hem, dat hij een grote ijver heeft voor u."
'Grote ijver' kan ook worden vertaald met 'veel moeite' of 'veel werk'.
Het is 'pijnlijke arbeid'. Zwoegen, worstelen in je gebed, je hart er in leggen, het vraagt veel van ons.
Hoe komen we tot zo'n intieme vurigheid in ons gebed?
"En evenzo komt ook de Geest onze zwakheden te hulp; want wij weten niet, wat wij bidden zullen zoals het hoort. De Geest Zelf echter pleit (bidt) voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen. En Hij, Die de harten doorzoekt, weet wat het denken, (de bedoeling, de mening) van de Geest is, omdat Hij naar de wil van God voor de heiligen pleit (bidt)". Rom. 8:26,27
Dit is de juiste manier.
Zie op naar de Geest.
De ernst en vurigheid die indruk maakt op God is niet de vurigheid die je zelf kunt opwerken, het is de vurigheid die de Heilige Geest in ons hart legt.
Wat moeten we doen als we bidden zonder vuur?
Stil zijn en opzien naar God om ons zijn Heilige Geest te sturen, zoals Hij beloofd heeft, om ons hart op te wekken tot het gebed en een echte vurigheid in ons hart te geven voor dat gebed. 'En Hij zal zijn Geest sturen, en u zult bidden met grote vurigheid', heel waarschijnlijk met verzuchtingen die niet uitgesproken kunnen worden.
Dat is de manier waarop we moeten bidden als we in ons gebed willen ontvangen waar we om vragen.
Bidt met een diepe vurigheid die alleen door de Heilige Geest geïnspireerd is.
Bidden en ontvangen. (2)
"Door de gemeente werd voortdurend tot God voor hem gebeden." Hand. 12:5
Tot God.
Een gebed dat verhoord wordt is een gebed tot God. Logisch, zul je zeggen.
Maar is dat ook zo? Als we bidden, bidden we dan wel werkelijk tot God?
Is het niet vaak zo dat wanneer we bidden, we veel meer nadenken over wat we gaan vragen dan dat we nadenken over die grote God die hemel en aarde gemaakt heeft en alle macht heeft?
Is het niet vaak zo dat we in onze gebeden niet veel nadenken over wat we van Hem gaan vragen of van Wie we het vragen, maar dat onze gedachten afdwalen en overal naar toe gaan?
We nemen wel Gods naam op de lippen maar is dat wel bewust naderen tot God? Of nemen we de naam van God eigenlijk ijdel in de mond, terwijl we verbeelden dat we tot Hem bidden?
Als er kracht van ons gebed moet uitgaan, als ons gebed iets moet bewerkstelligen dan is het eerste waar we zeker van moeten zijn, dat we werkelijk in Gods tegenwoordigheid zijn en dat we werkelijk tot Hem spreken.
Bidt pas totdat je er zeker van bent dat je in de tegenwoordigheid van God bent en dat je werkelijk tot Hem spreekt.
Hoe komen we in Gods nabijheid en hoe kunnen we er zeker van zijn dat we in Gods nabijheid zijn, dat we werkelijk met Hem spreken?
Er staat een duidelijk antwoord in de Bijbel.
Het eerste gedeelte van het antwoord staat in Hebreeën 10:19
"Omdat wij nu, broeders, vrijmoedigheid hebben om in te gaan in het heiligdom door het bloed van Jezus."
Wij komen in de nabijheid van God 'door het bloed van Jezus' en op geen enkele andere manier.
Jij en ik zijn zondaren en God is oneindig heilig, zo heilig dat zelfs de serafs, die wonderbare, vurige wezens hun gezichten en voeten moeten bedekken in Zijn aanwezigheid. (Jes. 6:2)
Maar onze zonden zijn op iemand anders gelegd, op de Here Jezus, toen Hij stierf aan het kruis op Golgotha en een volkomen genoegdoening voor al onze zonden bewerkte.
Hij nam onze plaats in, de plaats van het van God verlaten zijn, de plaats van de 'vloek'.
Op het moment dat wij Hem aanvaarden en in Gods eigen getuigenis geloven, dat Hij door zijn vergoten bloed een volkomen verzoening voor onze zonden verworven heeft, en wanneer wij God vertrouwen dat Hij ons vergeven en gerechtvaardigd heeft omdat de Here Jezus in onze plaats gestorven is, op dat moment, zijn onze zonden vergeven.
Dan worden we als rechtvaardig gezien en mogen we de plaats boven de serafs binnengaan, op de plaats van Gods enige en volmaakte Zoon, Jezus Christus.
Wij hoeven onze gezichten en voeten niet te bedekken, want wij zijn volkomen 'aangenomen door de Geliefde' (Ef. 1:6)
Om 'het heiligdom binnen te gaan,' om daar in de directe aanwezigheid van God te komen door 'het bloed van Jezus', betekent dat we, als we naar God toe komen, alle gedachten over eigen aanvaardbaarheid voor God, moeten opgeven.
We moeten ons realiseren dat we hopeloze zondaren zijn en geloven dat al onze zonden verzoend zijn door het vergoten bloed van Jezus Christus.
Daarom komen we 'met vrijmoedigheid' voor het aangezicht van God, in het heiligste der heiligen, door Christus' bloed.
Op grond van Christus' vergoten bloed kan de grootste zondaar die ooit op deze aarde geleefd heeft, die zich bekeerd heeft en Jezus heeft aangenomen en vertrouwt op zijn vergoten bloed als grond van zijn aanvaarding voor God, voor Gods aangezicht komen.
Om elke dag van het jaar en elk uur van de dag of nacht, met een volkomen vrijheid om elk verlangen van zijn hart voor God te leggen en te ontvangen wat hij vraagt.
Alleen op grond van het vergoten bloed van Jezus Christus kunnen we voor Gods aangezicht verschijnen. Door het geloof in het bloed van Jezus Christus, als een volkomen verzoening voor je zonden en als enige grond waarop je vergeving en rechtvaardiging kan vinden, is waarachtig gebed mogelijk.
Het tweede deel van het antwoord staat in Ef. 2:18
"Want door Hem hebben wij beiden in één Geest de toegang tot de Vader".
Hier wordt dezelfde gedachte herhaald; het is 'door Hem'.
Door Jezus Christus komen we 'in' de ene Geest, de Heilige Geest.
Het is het werk van de Heilige Geest om ons, wanneer we bidden, bij de hand te nemen, voor het aangezicht van God te leiden en ons aan Hem voor te stellen, om God een realiteit voor ons te maken als we bidden.
Het is het werk van de Heilige Geest om ons aan God voor te stellen. Om ons voor Gods aangezicht te leiden en God een werkelijkheid voor ons te maken wanneer we bidden (of dankzeggen, of aanbidden).
Wanneer we bidden moeten we ervoor zorgen dat de Heilige Geest God tot een werkelijkheid voor ons maakt, zodat wij echt voor het aangezicht van God komen en er zeker van zijn dat we in zijn tegenwoordigheid zijn.
Heb je ooit de ervaring gehad dat, toen je ging bidden, het leek alsof er niemand luisterde, alsof je zomaar tegen de lucht sprak, in het luchtledige?
Wat moet je op zo'n moment doen?
Stoppen met bidden en wachten op een moment waarop we er wel voor voelen om te bidden?
Nee, wanneer we er het minst voor voelen te bidden en wanneer God het minst voor ons leeft, dan is dat de tijd dat we het gebed het meest nodig hebben.
Gewoon stil zijn en opzien naar God en Hem vragen of Hij zijn belofte wil vervullen en de Heilige Geest wil sturen om ons voor zijn aangezicht te leiden en Hem werkelijkheid voor ons te maken.
Als we zo wachten en verwachten zal Hij komen om ons voor Gods aangezicht te leiden en God tot werkelijkheid te maken.
We bidden tot God de Vader, Jezus Christus de Zoon, en onder leiding van en in de kracht van de Heilige Geest. Zulk bidden wordt door de Vader verhoord.
Tot God.
Een gebed dat verhoord wordt is een gebed tot God. Logisch, zul je zeggen.
Maar is dat ook zo? Als we bidden, bidden we dan wel werkelijk tot God?
Is het niet vaak zo dat wanneer we bidden, we veel meer nadenken over wat we gaan vragen dan dat we nadenken over die grote God die hemel en aarde gemaakt heeft en alle macht heeft?
Is het niet vaak zo dat we in onze gebeden niet veel nadenken over wat we van Hem gaan vragen of van Wie we het vragen, maar dat onze gedachten afdwalen en overal naar toe gaan?
We nemen wel Gods naam op de lippen maar is dat wel bewust naderen tot God? Of nemen we de naam van God eigenlijk ijdel in de mond, terwijl we verbeelden dat we tot Hem bidden?
Als er kracht van ons gebed moet uitgaan, als ons gebed iets moet bewerkstelligen dan is het eerste waar we zeker van moeten zijn, dat we werkelijk in Gods tegenwoordigheid zijn en dat we werkelijk tot Hem spreken.
Bidt pas totdat je er zeker van bent dat je in de tegenwoordigheid van God bent en dat je werkelijk tot Hem spreekt.
Hoe komen we in Gods nabijheid en hoe kunnen we er zeker van zijn dat we in Gods nabijheid zijn, dat we werkelijk met Hem spreken?
Er staat een duidelijk antwoord in de Bijbel.
Het eerste gedeelte van het antwoord staat in Hebreeën 10:19
"Omdat wij nu, broeders, vrijmoedigheid hebben om in te gaan in het heiligdom door het bloed van Jezus."
Wij komen in de nabijheid van God 'door het bloed van Jezus' en op geen enkele andere manier.
Jij en ik zijn zondaren en God is oneindig heilig, zo heilig dat zelfs de serafs, die wonderbare, vurige wezens hun gezichten en voeten moeten bedekken in Zijn aanwezigheid. (Jes. 6:2)
Maar onze zonden zijn op iemand anders gelegd, op de Here Jezus, toen Hij stierf aan het kruis op Golgotha en een volkomen genoegdoening voor al onze zonden bewerkte.
Hij nam onze plaats in, de plaats van het van God verlaten zijn, de plaats van de 'vloek'.
Op het moment dat wij Hem aanvaarden en in Gods eigen getuigenis geloven, dat Hij door zijn vergoten bloed een volkomen verzoening voor onze zonden verworven heeft, en wanneer wij God vertrouwen dat Hij ons vergeven en gerechtvaardigd heeft omdat de Here Jezus in onze plaats gestorven is, op dat moment, zijn onze zonden vergeven.
Dan worden we als rechtvaardig gezien en mogen we de plaats boven de serafs binnengaan, op de plaats van Gods enige en volmaakte Zoon, Jezus Christus.
Wij hoeven onze gezichten en voeten niet te bedekken, want wij zijn volkomen 'aangenomen door de Geliefde' (Ef. 1:6)
Om 'het heiligdom binnen te gaan,' om daar in de directe aanwezigheid van God te komen door 'het bloed van Jezus', betekent dat we, als we naar God toe komen, alle gedachten over eigen aanvaardbaarheid voor God, moeten opgeven.
We moeten ons realiseren dat we hopeloze zondaren zijn en geloven dat al onze zonden verzoend zijn door het vergoten bloed van Jezus Christus.
Daarom komen we 'met vrijmoedigheid' voor het aangezicht van God, in het heiligste der heiligen, door Christus' bloed.
Op grond van Christus' vergoten bloed kan de grootste zondaar die ooit op deze aarde geleefd heeft, die zich bekeerd heeft en Jezus heeft aangenomen en vertrouwt op zijn vergoten bloed als grond van zijn aanvaarding voor God, voor Gods aangezicht komen.
Om elke dag van het jaar en elk uur van de dag of nacht, met een volkomen vrijheid om elk verlangen van zijn hart voor God te leggen en te ontvangen wat hij vraagt.
Alleen op grond van het vergoten bloed van Jezus Christus kunnen we voor Gods aangezicht verschijnen. Door het geloof in het bloed van Jezus Christus, als een volkomen verzoening voor je zonden en als enige grond waarop je vergeving en rechtvaardiging kan vinden, is waarachtig gebed mogelijk.
Het tweede deel van het antwoord staat in Ef. 2:18
"Want door Hem hebben wij beiden in één Geest de toegang tot de Vader".
Hier wordt dezelfde gedachte herhaald; het is 'door Hem'.
Door Jezus Christus komen we 'in' de ene Geest, de Heilige Geest.
Het is het werk van de Heilige Geest om ons, wanneer we bidden, bij de hand te nemen, voor het aangezicht van God te leiden en ons aan Hem voor te stellen, om God een realiteit voor ons te maken als we bidden.
Het is het werk van de Heilige Geest om ons aan God voor te stellen. Om ons voor Gods aangezicht te leiden en God een werkelijkheid voor ons te maken wanneer we bidden (of dankzeggen, of aanbidden).
Wanneer we bidden moeten we ervoor zorgen dat de Heilige Geest God tot een werkelijkheid voor ons maakt, zodat wij echt voor het aangezicht van God komen en er zeker van zijn dat we in zijn tegenwoordigheid zijn.
Heb je ooit de ervaring gehad dat, toen je ging bidden, het leek alsof er niemand luisterde, alsof je zomaar tegen de lucht sprak, in het luchtledige?
Wat moet je op zo'n moment doen?
Stoppen met bidden en wachten op een moment waarop we er wel voor voelen om te bidden?
Nee, wanneer we er het minst voor voelen te bidden en wanneer God het minst voor ons leeft, dan is dat de tijd dat we het gebed het meest nodig hebben.
Gewoon stil zijn en opzien naar God en Hem vragen of Hij zijn belofte wil vervullen en de Heilige Geest wil sturen om ons voor zijn aangezicht te leiden en Hem werkelijkheid voor ons te maken.
Als we zo wachten en verwachten zal Hij komen om ons voor Gods aangezicht te leiden en God tot werkelijkheid te maken.
Wij hebben
God de Vader nodig (om 'tot' te bidden);
we hebben
Jezus Christus, Gods Zoon nodig (om 'door' te bidden),
en we hebben
de Heilige Geest nodig (om 'in' te bidden)
We bidden tot God de Vader, Jezus Christus de Zoon, en onder leiding van en in de kracht van de Heilige Geest. Zulk bidden wordt door de Vader verhoord.
Bidden en ontvangen. (1)
"Maar door de gemeente werd voortdurend tot God voor hem gebeden" (Hand. 12:5)
Ongetwijfeld was de dood van Jacobus, de broer van Johannes, het gesprek van de dag geweest in Jeruzalem.
Koning Herodes had Jacobus gevangen laten nemen en laten onthoofden. De Joden hadden daar van harte mee ingestemd, dus Herodes laat ook Petrus gevangen zetten. Ook hij zal omgebracht worden, alleen er was wel een klein probleempje.
De arrestatie vond plaats in de feestelijke week voor het jaarlijkse Pascha. Een belangrijk feest voor de Joden en daarom werd de terechtstelling uitgesteld tot na het feest. De volgende dag zal Petrus onthoofd worden.
Hoe zal Petrus zich gevoeld hebben, die avond voor zijn sterven?
Zonder hoop, benauwd, angstig in de goed beveiligde gevangenis?
Gelukkig had hij veel vrienden in Jeruzalem. Onder hen waren ook invloedrijke mensen, zij zouden hem wel helpen.
Zouden ze een privéleger op de been brengen? Of zouden ze de Koning met geld proberen om te kopen? Dat hadden ze best kunnen doen, maar dat deden ze niet.
Ze organiseerden een bidstond om Petrus uit de gevangenis te bidden.
De hele nacht zijn ze in gebed.
En Petrus? Hij slaapt intussen heel rustig.
Bewaakt door 16 soldaten, aan beide kanten vastgeketend aan een soldaat.
Plotseling wordt hij door een engel wakkergeschud.
Ongehinderd verlaten ze samen de zwaarbeveiligde gevangenis. Zelfs de ijzeren buiten poort gaat vanzelf voor hen open. En dan staat hij daar als een vrij man buiten de gevangenismuren.
Als de engel verdwenen is overlegt Petrus bij zichzelf en besluit naar de gebedsbijeenkomst te gaan.
De bidders worden opgeschrikt door het geklop op de deur van het huis van de moeder van Marcus.
Eén van de aanwezig, Rhodé, loopt naar de deur. Als zij de stem van Petrus herkent is ze zo opgewonden dat ze terug gaat naar de anderen zonder de deur te openen.
“Ons gebed is beantwoord, Petrus staat bij de deur!” roept ze uit.
De andere bidders geloven hier geen woord van. Dat is toch onmogelijk?
Petrus blijft intussen kloppen op de deur en daar stond hij, het levende bewijs dat God hun gebeden beantwoord had.
Een grote groep gelovigen uit Jeruzalem was daar in gebed bijeen geweest, ongetwijfeld ook de andere discipelen. Maar niemand wordt bij name genoemd, behalve Rhodé, een gewoon dienstmeisje.
Zij was de enige die echt geloofde dat het Petrus was die daar stond.
Was zij daarom de enige die de moeite waard was om bij name genoemd te worden?
Als we nu ook nog weten hoe deze mensen baden dan kunnen we er achter komen hoe wij moeten bidden om te ontvangen wat we vragen.
In vers 5 lezen we hoe zij baden:
"Door de gemeente werd voortdurend tot God voor hem gebeden."
Het geheim van het gebed dat krijgt wat het vraagt ligt in deze vier punten van hun gebed:
Ongetwijfeld was de dood van Jacobus, de broer van Johannes, het gesprek van de dag geweest in Jeruzalem.
Koning Herodes had Jacobus gevangen laten nemen en laten onthoofden. De Joden hadden daar van harte mee ingestemd, dus Herodes laat ook Petrus gevangen zetten. Ook hij zal omgebracht worden, alleen er was wel een klein probleempje.
De arrestatie vond plaats in de feestelijke week voor het jaarlijkse Pascha. Een belangrijk feest voor de Joden en daarom werd de terechtstelling uitgesteld tot na het feest. De volgende dag zal Petrus onthoofd worden.
Hoe zal Petrus zich gevoeld hebben, die avond voor zijn sterven?
Zonder hoop, benauwd, angstig in de goed beveiligde gevangenis?
Gelukkig had hij veel vrienden in Jeruzalem. Onder hen waren ook invloedrijke mensen, zij zouden hem wel helpen.
Zouden ze een privéleger op de been brengen? Of zouden ze de Koning met geld proberen om te kopen? Dat hadden ze best kunnen doen, maar dat deden ze niet.
Ze organiseerden een bidstond om Petrus uit de gevangenis te bidden.
De hele nacht zijn ze in gebed.
En Petrus? Hij slaapt intussen heel rustig.
Bewaakt door 16 soldaten, aan beide kanten vastgeketend aan een soldaat.
Plotseling wordt hij door een engel wakkergeschud.
Ongehinderd verlaten ze samen de zwaarbeveiligde gevangenis. Zelfs de ijzeren buiten poort gaat vanzelf voor hen open. En dan staat hij daar als een vrij man buiten de gevangenismuren.
Als de engel verdwenen is overlegt Petrus bij zichzelf en besluit naar de gebedsbijeenkomst te gaan.
De bidders worden opgeschrikt door het geklop op de deur van het huis van de moeder van Marcus.
Eén van de aanwezig, Rhodé, loopt naar de deur. Als zij de stem van Petrus herkent is ze zo opgewonden dat ze terug gaat naar de anderen zonder de deur te openen.
“Ons gebed is beantwoord, Petrus staat bij de deur!” roept ze uit.
De andere bidders geloven hier geen woord van. Dat is toch onmogelijk?
Petrus blijft intussen kloppen op de deur en daar stond hij, het levende bewijs dat God hun gebeden beantwoord had.
Een grote groep gelovigen uit Jeruzalem was daar in gebed bijeen geweest, ongetwijfeld ook de andere discipelen. Maar niemand wordt bij name genoemd, behalve Rhodé, een gewoon dienstmeisje.
Zij was de enige die echt geloofde dat het Petrus was die daar stond.
Was zij daarom de enige die de moeite waard was om bij name genoemd te worden?
Als we nu ook nog weten hoe deze mensen baden dan kunnen we er achter komen hoe wij moeten bidden om te ontvangen wat we vragen.
In vers 5 lezen we hoe zij baden:
"Door de gemeente werd voortdurend tot God voor hem gebeden."
Het geheim van het gebed dat krijgt wat het vraagt ligt in deze vier punten van hun gebed:
- VOORTDUREND.
- DE GEMEENTE.
- TOT GOD.
- VOOR HEM.
dinsdag 12 april 2011
Voorbede doen.
“Neem bovenal het schild van het geloof op, waarmee u alle vurige pijlen van de boze zult kunnen uitblussen.
En neem de helm van de zaligheid en het zwaard van de Geest, dat is God's Woord,
terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen. Bidt ook voor mij, opdat mij het woord gegeven wordt bij het openen van mijn mond, om met vrijmoedigheid het geheimenis van het Evangelie bekend te maken, waarvan ik een gezant ben in ketenen, opdat ik daarin vrijmoedig mag spreken, zoals ik moet spreken.”
(Ef. 6:16-20)
Paulus roept de christenen in Efeze op tot het doen van voorbede. Hij vraagt gebed voor zichzelf, zodat hij in antwoord op hun gebed het evangelie met vrijmoedigheid kan brengen.
Hier kunnen we vandaag nog steeds veel van leren.
Als zelfs Paulus het gebed van anderen nodig heeft, hoeveel te meer hebben onze voorgangers ons gebed dan nodig.
Wat staan we vaak snel klaar met ons oordeel over onze voorganger. We hebben commentaar op de preek of we vinden dat hij in het pastoraat steken laat vallen. Of hij is niet zo geschikt voor de jeugd, of...noem maar op.
We praten te veel over onze predikanten en we bidden te weinig voor hen!
Missen we zondags in onze kerk een krachtdadige prediking? Roddel dan niet langer over hem, maar betaal de prijs!
Wil je dat jouw voorganger nog beter en met nog meer vrucht werkt? Klaag dan niet langer, maar wees bereid om de prijs te betalen!
Die prijs heeft niets te maken met een hoog salaris, maar alles met gebed, met veel gebed.
Laten we in plaats van praten over onze predikanten, veel meer bidden voor hen.
Met alle volharding en smeking bidden voor alle gelovigen en in het bijzonder voor onze voorgangers. Bidt voor hem, voortdurend en volhardend totdat God hem nieuwe wijsheid geeft en hem bekleedt met nieuwe kracht.
Als we bereid zijn om die prijs te betalen dan kan iedere gemeente een krachtige man van God als voorganger hebben, een voorganger die vervuld is met de Heilige Geest.
Ben jij bereid om een echte voorbidder te worden?
En neem de helm van de zaligheid en het zwaard van de Geest, dat is God's Woord,
terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen. Bidt ook voor mij, opdat mij het woord gegeven wordt bij het openen van mijn mond, om met vrijmoedigheid het geheimenis van het Evangelie bekend te maken, waarvan ik een gezant ben in ketenen, opdat ik daarin vrijmoedig mag spreken, zoals ik moet spreken.”
(Ef. 6:16-20)
Paulus roept de christenen in Efeze op tot het doen van voorbede. Hij vraagt gebed voor zichzelf, zodat hij in antwoord op hun gebed het evangelie met vrijmoedigheid kan brengen.
Hier kunnen we vandaag nog steeds veel van leren.
Als zelfs Paulus het gebed van anderen nodig heeft, hoeveel te meer hebben onze voorgangers ons gebed dan nodig.
Wat staan we vaak snel klaar met ons oordeel over onze voorganger. We hebben commentaar op de preek of we vinden dat hij in het pastoraat steken laat vallen. Of hij is niet zo geschikt voor de jeugd, of...noem maar op.
We praten te veel over onze predikanten en we bidden te weinig voor hen!
Missen we zondags in onze kerk een krachtdadige prediking? Roddel dan niet langer over hem, maar betaal de prijs!
Wil je dat jouw voorganger nog beter en met nog meer vrucht werkt? Klaag dan niet langer, maar wees bereid om de prijs te betalen!
Die prijs heeft niets te maken met een hoog salaris, maar alles met gebed, met veel gebed.
Laten we in plaats van praten over onze predikanten, veel meer bidden voor hen.
Met alle volharding en smeking bidden voor alle gelovigen en in het bijzonder voor onze voorgangers. Bidt voor hem, voortdurend en volhardend totdat God hem nieuwe wijsheid geeft en hem bekleedt met nieuwe kracht.
Als we bereid zijn om die prijs te betalen dan kan iedere gemeente een krachtige man van God als voorganger hebben, een voorganger die vervuld is met de Heilige Geest.
Ben jij bereid om een echte voorbidder te worden?
Welke gevolgen heeft gebed?
"Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt"
anders vertaalt:
'Het gebed van iemand die de wil van God doet, bezit een krachtige uitwerking"
of nog anders:
"Een krachtig gebed van een rechtvaardige brengt veel tot stand"
(Jakobus 5:16b)
Volgens deze woorden is het gebed een kracht waardoor dingen tot stand worden gebracht die zonder gebed niet tot stand zouden komen.
Gebed haalt dus echt iets uit!
Echt gebed kost ons veel, denk maar aan onze tijd, inzet, geduld. Maar gericht en voortdurend gebed loont veel meer dan het ons kost. Een echt gebed vergt meer kracht dan alle andere dingen.
Bidden is geen makkelijk werk, maar wel het best betaalde.
Het Griekse woord dat in deze tekst gebruikt wordt laat zien dat het gebed een duidelijke uiting van een diepgaande nood is. De eerste betekenis van dit woord is dan ook 'nood'.
Daarom leert onze tekst ons dat gericht en voortdurend gebed tot God veel vermag of veel tot stand brengt.
Het Griekse woord 'veel vermogen' is ook zo'n veelbetekenend en veelzeggend woord. Het betekent 'sterk zijn', 'kracht hebben', 'macht uitoefenen'.
Met andere woorden: gericht en voortdurend gebed heeft veel kracht in zijn verhoring, er kunnen grote dingen uit voortkomen, omdat God er kracht aan geeft.
Dat lezen we ook in het volgende vers (Jak. 5:17).
Elia bracht door gebed iets tot stand.
Hij sloot de hemel toe zodat er gedurende drie jaar en zes maanden geen druppel regen viel. Zelfs geen dauw. (1 Kon. 17:1)
Toen de tijd voorbij was, bad Elia 'nogmaals en de hemel gaf regen, en de aarde bracht vrucht voort.'
Moody heeft eens gezegd: 'Elia deed de hemel voor drie jaar en zes maanden op slot en stopte de sleutel in zijn zak.'
Nu is er waarschijnlijk geen reden voor jou en mij om de hemel voor 3 jaar op slot te doen, of zelfs maar voor 3 dagen.
In onze tijd hebben we wel dringend gebed nodig om andere dingen tot stand te brengen.
Er is geen andere manier waarop we die dingen tot stand kunnen brengen dan door gericht en volhardend gebed.
Door gebed gaan we geestelijk groeien, dat heeft met heiliging te maken. Gelijkvormig worden aan de Here Jezus Christus.
Het gebed brengt Gods kracht in ons werk.
Deze twee punten hebben met onze eigen ziel te maken. Maar de Bijbel noemt meer dingen die we tot stand kunnen brengen door het juiste gebed.
Indien iemand zijn broeder ziet zondigen een zonde niet tot de dood, dan moet hij bidden en God zal hem het leven geven, hun namelijk, die zondigen niet tot den dood.
(1 Joh. 5:16)
God zegt ons hier dat het gebed niet alleen een zegen inhoudt voor degene die bidt, maar dat het de grootste zegen en zeker het eeuwige leven geeft aan hem/haar voor wie we bidden.
Dit vers zegt ons dat wanneer we iemand zien zondigen, wij dan tot God mogen bidden voor die persoon. In antwoord op ons gebed zal God die persoon het eeuwige leven geven.
De gedachte is hier dus dat men voor de zondaar het eeuwige leven mag ontvangen, redding in de meest uitgebreide zin van het woord.
Dit is een geweldige gedachte vol van bemoediging en troost, maar ook grote verantwoordelijkheid.
Door te bidden kunnen we meer voor de redding van anderen doen dan op enige andere manier.
Uiteraard ontslaat ons dit niet van de verantwoordelijkheid om ook op andere manieren de ander te bereiken.
We moeten bereid zijn ons door God te laten gebruiken als antwoord op ons eigen gebed.
Pas als we zó bereid zijn dan kunnen we via ons gebed heel veel betekenen voor een ander.
Zijn we bereid om alles te doen wat in ons vermogen ligt en waarin God ons zal leiden om het behoud van de ander, voor wie we bidden?
De Here Jezus leert en waarschuwt zijn discipelen dat zij allen aanstoot aan Hem zullen nemen. Petrus beweert vervolgens dat hij dat nooit zou doen. (Matth. 26:33 en Joh. 13:37). Dan wordt Petrus nog een keer apart door de Here Jezus gewaarschuwd, maar ook dit helpt niets.
Daarom gaat de Here Jezus voor hen bidden (Luc. 22:31-32). Het gebed van de Here Jezus blijft niet zonder gevolgen zoals we lezen in Hand. 4:8-10.
Petrus die enkele weken daarvoor nog bang was voor het Sanhedrin, spreekt datzelfde Sanhedrin nu vrijmoedig en vol van de Heilige Geest toe.
Het gebed van de Here Jezus brengt meer tot stand dan de woorden die Hij tot Zijn discipelen sprak. Door Zijn gebed veranderde Simon in Petrus, de Rots.
anders vertaalt:
'Het gebed van iemand die de wil van God doet, bezit een krachtige uitwerking"
of nog anders:
"Een krachtig gebed van een rechtvaardige brengt veel tot stand"
(Jakobus 5:16b)
Volgens deze woorden is het gebed een kracht waardoor dingen tot stand worden gebracht die zonder gebed niet tot stand zouden komen.
Gebed haalt dus echt iets uit!
Echt gebed kost ons veel, denk maar aan onze tijd, inzet, geduld. Maar gericht en voortdurend gebed loont veel meer dan het ons kost. Een echt gebed vergt meer kracht dan alle andere dingen.
Bidden is geen makkelijk werk, maar wel het best betaalde.
Het Griekse woord dat in deze tekst gebruikt wordt laat zien dat het gebed een duidelijke uiting van een diepgaande nood is. De eerste betekenis van dit woord is dan ook 'nood'.
Daarom leert onze tekst ons dat gericht en voortdurend gebed tot God veel vermag of veel tot stand brengt.
Het Griekse woord 'veel vermogen' is ook zo'n veelbetekenend en veelzeggend woord. Het betekent 'sterk zijn', 'kracht hebben', 'macht uitoefenen'.
Met andere woorden: gericht en voortdurend gebed heeft veel kracht in zijn verhoring, er kunnen grote dingen uit voortkomen, omdat God er kracht aan geeft.
Dat lezen we ook in het volgende vers (Jak. 5:17).
Elia bracht door gebed iets tot stand.
Hij sloot de hemel toe zodat er gedurende drie jaar en zes maanden geen druppel regen viel. Zelfs geen dauw. (1 Kon. 17:1)
Toen de tijd voorbij was, bad Elia 'nogmaals en de hemel gaf regen, en de aarde bracht vrucht voort.'
Moody heeft eens gezegd: 'Elia deed de hemel voor drie jaar en zes maanden op slot en stopte de sleutel in zijn zak.'
Nu is er waarschijnlijk geen reden voor jou en mij om de hemel voor 3 jaar op slot te doen, of zelfs maar voor 3 dagen.
In onze tijd hebben we wel dringend gebed nodig om andere dingen tot stand te brengen.
Er is geen andere manier waarop we die dingen tot stand kunnen brengen dan door gericht en volhardend gebed.
Door gebed gaan we geestelijk groeien, dat heeft met heiliging te maken. Gelijkvormig worden aan de Here Jezus Christus.
Het gebed brengt Gods kracht in ons werk.
Deze twee punten hebben met onze eigen ziel te maken. Maar de Bijbel noemt meer dingen die we tot stand kunnen brengen door het juiste gebed.
Indien iemand zijn broeder ziet zondigen een zonde niet tot de dood, dan moet hij bidden en God zal hem het leven geven, hun namelijk, die zondigen niet tot den dood.
(1 Joh. 5:16)
God zegt ons hier dat het gebed niet alleen een zegen inhoudt voor degene die bidt, maar dat het de grootste zegen en zeker het eeuwige leven geeft aan hem/haar voor wie we bidden.
Dit vers zegt ons dat wanneer we iemand zien zondigen, wij dan tot God mogen bidden voor die persoon. In antwoord op ons gebed zal God die persoon het eeuwige leven geven.
De gedachte is hier dus dat men voor de zondaar het eeuwige leven mag ontvangen, redding in de meest uitgebreide zin van het woord.
Dit is een geweldige gedachte vol van bemoediging en troost, maar ook grote verantwoordelijkheid.
Door te bidden kunnen we meer voor de redding van anderen doen dan op enige andere manier.
Uiteraard ontslaat ons dit niet van de verantwoordelijkheid om ook op andere manieren de ander te bereiken.
We moeten bereid zijn ons door God te laten gebruiken als antwoord op ons eigen gebed.
Pas als we zó bereid zijn dan kunnen we via ons gebed heel veel betekenen voor een ander.
Zijn we bereid om alles te doen wat in ons vermogen ligt en waarin God ons zal leiden om het behoud van de ander, voor wie we bidden?
De Here Jezus leert en waarschuwt zijn discipelen dat zij allen aanstoot aan Hem zullen nemen. Petrus beweert vervolgens dat hij dat nooit zou doen. (Matth. 26:33 en Joh. 13:37). Dan wordt Petrus nog een keer apart door de Here Jezus gewaarschuwd, maar ook dit helpt niets.
Daarom gaat de Here Jezus voor hen bidden (Luc. 22:31-32). Het gebed van de Here Jezus blijft niet zonder gevolgen zoals we lezen in Hand. 4:8-10.
Petrus die enkele weken daarvoor nog bang was voor het Sanhedrin, spreekt datzelfde Sanhedrin nu vrijmoedig en vol van de Heilige Geest toe.
Het gebed van de Here Jezus brengt meer tot stand dan de woorden die Hij tot Zijn discipelen sprak. Door Zijn gebed veranderde Simon in Petrus, de Rots.
Abonneren op:
Posts (Atom)