In Joh. 2:1-11 staat de mooie geschiedenis van een bruiloft te Kana in Galilea.
Jezus, zijn moeder en zijn broers, waren uitgenodigd voor de bruiloft.
Het lijkt er op dat de familie van de bruid of de bruidegom nauwe verwanten waren. In ieder geval zeer goed bevriend met de familie van Jezus.
De gastheer of gastvrouw was in verlegenheid gebracht door het tekort aan wijn en bespreekt dit met Maria.
Uit het vervolg kunnen we opmaken dat de moeder van Jezus een vrouw van gebed was.
- Ze gaat met de zorgen van een ander naar de juiste plaats.
Ze gaat naar Jezus en vertelt het Hem. - Ze spreekt een paar hele eenvoudige woorden: 'Ze hebben geen wijn.'
Hier zien we wat bidden is.
Bidden is aan Jezus vertellen wat ons ontbreekt.
Voorbede is aan Jezus vertellen wat anderen ontbreekt. - Nadat zij aan Jezus de nood van haar vrienden had bekend gemaakt, wist ze dat zij er verder niets meer voor hoefde te doen.
Zij wist, dat zij Hem niet moest helpen met allerlei voorstellen over hoe en wat Hij zou moeten doen.
Zij kende Hem goed en was er van overtuigd dat Hij zelf wel wist hoe Hij moest handelen.
Zij wist ook dat zij Hem niet moest beïnvloeden of Hem overtuigen deze vrienden de helpende hand te reiken. Niemand was immers zo verlangend om te helpen als Hij.
Maria doet dus verder helemaal niets, zij wacht en verwacht.
Nadat zij haar verzoek tot Hem gericht had, zien we dat zij haar deel in de zaak gedaan had.
Voor zover het haar betrof was zij klaar met deze zaak. Zij was nu zelf niet meer verantwoordelijk voor de verlegenheid waarin het bruidspaar geraakt was.
De verantwoordelijkheid was nu op Jezus gelegd.
Nog nooit had zij Hem water in wijn zien veranderen. Daarom dacht ze ook zeker niet aan deze manier om uit de moeilijkheden te komen.
Vol vertrouwen kijkt zij uit naar de dingen die komen gaan.
Kennen we Jezus zó goed dat we ons ook veilig bij Hem voelen als wij onze moeilijkheden bij Hem gebracht hebben?
Hoe zou ons gebedsleven er uit zien als we deden zoals Maria?
